ការជជែកអំពីព្រះយេស៊ូវ
លោកតូនី ក្រាហ្វានីណូ(Tony Graffanino) ជាអតីតកីឡាករ នៃសហព័ន្ធកីឡាបាល់បេសប៊ល មេជ័រ លីក។ គាត់បានរៀបរាប់អំពីកិច្ចប្រឹងប្រែងធ្វើការបម្រើព្រះ ក្នុងប្រទេសមួយ នៅទ្វីបអឺរ៉ុប។ ជារៀងរាល់ឆ្នាំ សហព័ន្ធរបស់គាត់ មានការបោះជំរំកីឡាបេសប៊ល រយៈពេល១សប្តាហ៍។ ក្នុងអំឡុងពេលមួយសប្តាហ៍នោះ គេក៏បានផ្តល់ឲ្យនូវការសិក្សាព្រះគម្ពីរប្រចាំថ្ងៃផងដែរ។ ជាច្រើនឆ្នាំកន្លងទៅ អ្នកដឹកនាំនៅទីនោះ បានព្យាយាមរិះរកវិធីដ៏សមរម្យ ដើម្បីនាំឲ្យអ្នកមកបោះជំរំជឿថា ព្រះពិតជាមានមែន ដើម្បីឲ្យពួកគេទទួលជឿព្រះអង្គ។ រយៈពេល១៣ឆ្នាំក្រោយមក ពួកគេឃើញមានមនុស្ស៣នាក់ប៉ុណ្ណោះ ដែលបានសម្រេចចិត្តដើរតាមព្រះយេស៊ូវ។
បន្ទាប់មក ពួកគេក៏បានផ្លាស់ប្តូរវិធីសាស្រ្ត។ គាត់ថា ពួកគេឈប់ “ព្យាយាមលើកឡើងអំពីការពិត ឬព្យាយាមនិយាយឲ្យឈ្នះ ក្នុងការពិភាក្សាតទល់”ទៀតហើយ ផ្ទុយទៅវិញ ពួកគេគ្រាន់តែនិយាយអំពី “ដំណើរជីវិត និងការបង្រៀនដ៏អស្ចារ្យរបស់ព្រះយេស៊ូវ”ប៉ុណ្ណោះ។ ជាលទ្ធផល មានអ្នកមកបោះជំរំកាន់តែច្រើន មកស្តាប់ពួកគេផ្សាយព្រះបន្ទូល ហើយមានមនុស្សកាន់តែច្រើនបានសម្រេចចិត្តដើរតាមព្រះអង្គ។
សាវ័កប៉ុលបានមានប្រសាសន៍ថា ពេលដែលយើងប្រាប់អ្នកដទៃ អំពីដំណឹងល្អនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ យើងគួរតែ “សម្តែងសេចក្តីពិតយើងខ្ញុំមិនប្រកាសប្រាប់ពីខ្លួនយើងខ្ញុំទេ គឺពីព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូវ ជាព្រះអម្ចាស់វិញ”(២កូរិនថូស ៤:២,៥)។ សាវ័កប៉ុលបានមានប្រសាសន៍ថា “ដ្បិតខ្ញុំបានផ្តាច់ចិត្តថា នៅក្នុងពួកអ្នករាល់គ្នា នោះខ្ញុំមិនព្រមស្តាប់រឿងអ្វីទៀត ក្រៅពីព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទទេ ហើយគឺដែលទ្រង់ត្រូវឆ្កាងផង”(១កូរិនថូស ២:២)។ ប្រសាសន៍របស់សាវ័កប៉ុល ត្រង់ចំណុចនេះ គឺជាខ្នាតគំរូសម្រាប់ការផ្សាយដំណឹងល្អ ដែលយើងត្រូវយកជាគោល។
យើងគួរតែមានចំណេះដឹងផ្នែកព្រះគម្ពីរ…
ផ្លូវចេញ
ថ្មីៗនេះ ពេលខ្ញុំនៅទីក្រុងឡុង ខ្ញុំបានសម្រេចចិត្តធ្វើដំណើរតាមរថភ្លើងក្រោមដី។ ដូចនេះ ខ្ញុំក៏បានបង់ថ្លៃសំបុត្រជិះរថភ្លើង ហើយដើរចុះទៅស្ថានីយក្រោមដី នៅទីក្រុងឡុងដើម្បីឡើងជិះរថភ្លើង។ ប៉ុន្តែ ការចាកចេញពីស្ថានីយ អាចជាបទពិសោធន៍ដ៏គួរឲ្យភ័យខ្លាច សម្រាប់អ្នកដែលមិនយល់អំពីប្រព័ន្ធផ្លូវដែកក្រោមដីនោះ។ បើអ្នកមិនអាចរកច្រកចេញឃើញទេ អ្នកងាយនឹងវង្វេង នៅក្នុងផ្លូវក្រោមដី។
ការនៅម្នាក់ឯង ក្នុងផ្លូវក្រោមដី ដែលមិនសូវមានមនុស្ស អាចធ្វើឲ្យយើងមានអារម្មណ៍ពិបាកណាស់ ដូចនេះ អ្នកក៏មិនចង់វង្វេងនៅទីនោះដែរ។ ប៉ុន្តែ បើសិនជាអ្នកឃើញផ្លាកសញ្ញា ដែលគេសរសេរថា “ច្រកចេញ” ហើយដើរតាមផ្លូវនោះ ទៅរកកន្លែងសុវត្ថិភាព នោះជាការប្រសើរណាស់។
សាវ័កប៉ុលបានរំឭកយើងថា ពេលដែលយើងងាយនឹងធ្លាក់ចូលក្នុងអំពើបាប “ព្រះទ្រង់ក៏ស្មោះត្រង់ដែរ ទ្រង់មិនឲ្យកើតមានសេចក្តីល្បួងហួសកំឡាំងអ្នករាល់គ្នាឡើយ គឺនៅវេលាណាដែលត្រូវល្បួង នោះទ្រង់ក៏រៀបផ្លូវឲ្យចៀសរួច ដើម្បីឲ្យអ្នករាល់គ្នាអាចនឹងទ្រាំបាន”(១កូរិនថូស ១០:១៣)។ យើងងាយនឹងសន្និដ្ឋានថា ព្រះមិនបានគង់នៅជាមួយយើងទេ ពេលដែលយើងត្រូវល្បួង។ ប៉ុន្តែ បទគម្ពីរនេះបានធានាចំពោះយើងថា ព្រះអង្គមានព្រះវត្តមានជានិច្ច ហើយក៏មិនឈរមើលយើងដែរ។ ផ្ទុយទៅវិញ ព្រះអង្គប្រទានឲ្យយើងមានផ្លូវចេញ ដើម្បីឲ្យយើងអាចទ្រាំអត់នឹងការលំបាកនោះ។
ដូចនេះ ពេលដែលអ្នកមានអារម្មណ៍ថា ខ្លួនកំពុងត្រូវល្បួង នោះសូមចាំថា អ្នកនៅមានទីពឹងជានិច្ច។ ព្រះទ្រង់ប្រទានឲ្យយើងមាន “ច្រកចេញ”! ចូរស្វែងរកច្រកចេញ ក្នុងព្រះអង្គ ហើយដើរតាមច្រកនោះ ទៅរកកន្លែងសុវត្ថិភាពចុះ។-Joe Stowell
នៅតែរក្សាព្រះបន្ទូលសន្យា
នៅតំបន់មជ្ឈិមបូព៌ាសម័យបុរាណ កិច្ចព្រមព្រៀងរវាងអ្នកធំ(ចៅហ្វាយ ឬស្តេច) និងអ្នកតូច(អ្នកនៅក្រោមបង្គាប់) ត្រូវបានហៅថា កិច្ចព្រមព្រៀងរបស់អ្នកធំ។ កិច្ចព្រមព្រៀងនោះត្រូវបានអនុមតិ ក្នុងពិធីបុណ្យមួយ ដែលតម្រូវឲ្យមានការបូជាសត្វ ហើយពូសសត្វនោះជាពីរចំណែកស្មើគ្នា។ បន្ទាប់មក គេតម្រៀបអវយវៈរបស់សត្វនោះនៅលើដី ជាពីរជួរ ដើម្បីបង្កើតជាផ្លូវដើរ នៅចន្លោះអ្នកទាំងពីរ។ រួចអ្នកធំក៏ដើរកាត់តាមផ្លូវនោះ ទាំងប្រកាស់ជាសាធារណៈថា គាត់នឹងកាន់តាមកិច្ចព្រមព្រៀងនោះ ហើយបើគាត់ធ្វើខុសនឹងកិច្ចព្រមព្រៀងនោះ សូមឲ្យគាត់ស្លាប់ដូចសត្វដែលគេបានបូជានោះដែរ។
ពេលដែលលោកអ័ប្រាហំាបានទូលសូមឲ្យព្រះអម្ចាស់ ផ្តល់ការធានាចំពោះព្រះបន្ទូលសន្យារបស់ព្រះអង្គ ព្រះអង្គក៏បានប្រើនិមិត្តសញ្ញានៃកិច្ចព្រមព្រៀងរបស់អ្នកធំ តាមវប្បធម៌របស់សម័យនោះ ដើម្បីបញ្ជាក់ថា ព្រះអង្គនឹងសម្រេចតាមព្រះបន្ទូលសន្យារបស់ព្រះអង្គ(លោកុប្បត្តិ ១៥)។ ពេលដែលគាត់ឃើញគុកភ្លើងហុយផ្សែង និងចន្លុះឆេះហោះកាត់តាមចន្លោះនៃដុំសាច់ ដែលបានតម្រៀបជាពីរជួរនោះ គាត់ក៏បានដឹងថា ព្រះអង្គកំពុងប្រកាសថា ព្រះអង្គនឹងកាន់តាមសេចក្តីសញ្ញានោះមែន។
សេចក្តីសញ្ញាដែលព្រះបានតាំងជាមួយលោកអ័ប្រាហាំ និងការធានារបស់ព្រះអង្គ ចំពោះសេចក្តីសញ្ញានោះ បានបន្តមកដល់អ្នកដើរតាមព្រះគ្រីស្ទផងដែរ។ ហេតុនេះហើយបានជាសាវ័កប៉ុលបានហៅគ្រីស្ទបរិស័ទថា កូនរបស់លោកអ័ប្រាហាំ ម្តងហើយម្តងទៀត ក្នុងកណ្ឌគម្ពីរសញ្ញាថ្មី ដែលគាត់បាននិពន្ធ(រ៉ូម ៤:១១-១៨ កាឡាទី ៣:២៩)។ ពេលដែលយើងទទួលជឿព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ជាព្រះសង្រ្គោះ នោះយើងបានតាំងសញ្ញាជាមួយព្រះអម្ចាស់ ដោយព្រះអម្ចាស់ជាអ្នកគោរពតាមសេចក្តីសញ្ញានៃសេចក្តីជំនឿរបស់យើង(យ៉ូហាន ១០:២៨-២៩)។
ដោយសារព្រះជាអ្នករក្សាសេចក្តីសង្រ្គោះរបស់យើង នោះយើងអាចទុកចិត្តព្រះអង្គ ដោយថ្វាយជីវិតដាច់ដល់ព្រះអង្គ។-Randy Kilgore
ការរត់ដល់ទី
ពេលដែលលោកចេហ្វ(Jeff) បានដឹងថា សុខភាពរបស់ម្តាយគាត់កំពុងតែមានការចុះខ្សោយយ៉ាងឆាប់រហ័ស គាត់ក៏បានប្រញាប់ជិះយន្តហោះ ទៅនៅក្បែរម្តាយគាត់។ គាត់បានអង្គុយនៅក្បែរចំហៀងគ្រែ ដោយកាន់ដៃម្តាយគាត់ ដោយច្រៀងចម្រៀងទំនុកដំកើង លើកទឹកចិត្ត និងបង្ហាញសេចក្តីស្រឡាញ់ចំពោះអ្នកម្តាយ។ ម្តាយគាត់ក៏បានលាចាកលោកទៅ ហើយនៅក្នុងពីធីបុណ្យសព មានមនុស្សជាច្រើនបានប្រាប់លោកចេហ្វថា ម្តាយរបស់គាត់ជាព្រះពរ ដែលមកពីព្រះ។ ម្តាយគាត់មានអំណោយទាន ក្នុងការបង្រៀនព្រះគម្ពីរ ប្រឹក្សាផ្លូវចិត្តដល់អ្នកដទៃ ហើយដឹកនាំក្រុមអធិស្ឋាន។ កិច្ចការទាំងនេះ ជាផ្នែកដ៏សំខាន់នៃការបម្រើព្រះគ្រីស្ទ រហូតជិតដល់ចុងបញ្ចប់នៃជីវិតគាត់។ គាត់បានបញ្ចប់ការរត់ប្រណាំង បានយ៉ាងល្អ ថ្វាយព្រះគ្រីស្ទ។
ដើម្បីជាការគោរពចំពោះជីវិតរបស់ម្តាយគាត់ លោកចេហ្វបានចូលរួម ក្នុងការរត់ប្រណាំងម៉ារ៉ាតុន ចម្ងាយ៤៥គីឡូម៉ែត្រ។ ក្នុងអំឡុងពេលនៃការរត់ប្រណាំងនេះ គាត់បានអរព្រះគុណព្រះ ដែលបានប្រទានជីវិតឲ្យម្តាយគាត់ ហើយបានកាន់ទុក្ខចំពោះការបាត់បង់ម្តាយគាត់។ ពេលគាត់រត់ដល់ទី លោកចេហ្វក៏បានចង្អុលទៅលើមេឃ។ គាត់ថា គាត់កំពុងចង្អុលទៅ “កន្លែងដែលម្តាយគាត់កំពុងរស់នៅ”។ ម្តាយរបស់គាត់បានថ្វាយព្រះកិត្តិនាមដល់ព្រះគ្រីស្ទ ដល់ទីបញ្ចប់ ដែលការនេះបានរំឭកគាត់ អំពីពាក្យរបស់សាវ័កប៉ុល ដែលបានមានប្រសាសន៍ថា “ខ្ញុំបានតយុទ្ធយ៉ាងល្អ ខ្ញុំបានរត់ប្រណាំងជាស្រេច ខ្ញុំបានរក្សាសេចក្តីជំនឿទៅហើយ ពីនេះទៅមុខ នឹងមានមកុដនៃសេចក្តីសុចរិត បំរុងទុកឲ្យខ្ញុំ ដែលព្រះអម្ចាស់ដ៏ជាចៅក្រមសុចរិត ទ្រង់នឹងប្រទានមកខ្ញុំនៅថ្ងៃនោះ”(២ធីម៉ូថេ ៤:៧-៨)។
យើងកំពុងតែចូលរួម នៅក្នុង “ការរត់ប្រណាំចម្ងាយឆ្ងាយ” ខាងវិញ្ញាណ។ ចូរយើងរត់ តាមបែបដែលនាំឲ្យបានរង្វាន់ “ដែលជាភួងជ័យ ដែលមិនចេះពុករលួយ”(១កូរិនថូស…
ប្រភេទមនុស្សដូចខ្ញុំ
ជាច្រើនឆ្នាំកន្លងមក ក្នុងកម្មវិធីថ្វាយបង្គំព្រះ លោកគ្រូគង្វាលរេយ ស្តេដមែន(Ray Stedman) បានឈរនៅពីក្រោយតុអាសនា ហើយក៏បានអានបទគម្ពីរសម្រាប់ថ្ងៃអាទិត្យនោះ យ៉ាងដូចនេះថា “តើមិនដឹងថា ពួកមនុស្សទុច្ចរិតមិនដែលបានគ្រងនគរព្រះទុកជាមរដកទេឬអី កុំឲ្យច្រឡំឡើយ ដ្បិតពួកមនុស្សកំផិត ពួកថ្វាយបង្គំរូបព្រះ ពួកសហាយស្មន់ ពួកអ្នកសំរេចកិច្ចដោយខ្លួនឯង ពួកលេងកូនជឹង ពួកចោរ ពួកមនុស្សលោភ ពួកប្រមឹក ពួកត្មះដៀល និងពួកប្លន់កំហែង នោះមិនដែលបានគ្រងនគរព្រះទុកជាមរដកឡើយ ឯពួកអ្នករាល់គ្នាខ្លះ ពីដើមក៏ជាមនុស្សយ៉ាងដូច្នោះដែរ”(១កូរិនថូស ៦:៩-១១)។
បន្ទាប់មក គាត់មើលមកយើង ដោយទឹកមុខញញឹមទាំងឆ្ងល់ ហើយមានប្រសាសន៍ថា “ខ្ញុំឆ្ងល់ថា ក្នុងចំណោមអ្នកទាំងអស់គ្នា មាននរណាខ្លះដែលមានអំពើបាបណាមួយ ក្នុងចំណោមអំពើបាប ដែលមានចែងក្នុងបទគម្ពីរនេះ? បើសិនជាមានមែន សូមក្រោកឈរ”។
ពេលនោះ មានយុវជនវ័យក្មេងម្នាក់ដែលគួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍ ដែលពីមុន គាត់មិនដែលមកព្រះវិហារទេ។ ថ្មីៗនេះ គាត់បានទទួលសេចក្តីសង្រ្គោះ ក្នុងកម្មវីធីឈោងចាប់ជាទ្រង់ទ្រង់ធំរបស់លោកប៊ីលី ក្រាហាម(Billy Graham) ហើយបានមកព្រះវិហារ ទាំងភ័យញ័រ នៅថ្ងៃអាទិត្យនោះ ដោយមិនដឹងថា ខ្លួននឹងរកបានអ្វី ពីកម្មវិធីថ្វាយបង្គំឡើយ។ ក្រោយមក គាត់ក៏បានប្រាប់ខ្ញុំថា ពេលគាត់ឮលោកគ្រូគង្វាលសួរដូចនោះ គាត់ក៏បានមើលជុំវិញខ្លួនគាត់ ក្រែងលោកមាននរណាម្នាក់ក្រោកឈរ។ ដំបូងឡើយ គ្មាននរណាម្នាក់ក្រោកឈរទេ តែបន្ទាប់មក …
បញ្ហារបស់បេះដូង
បេះដូងមនុស្សយើងលោត ដោយចង្វាក់៧០ ទៅ៧៥ដងក្នុងមួយនាទី។ ទោះបីជាមធ្យម បេះដូងមនុស្សមានទម្ងន់៣ខាំក៏ដោយ ក៏បេះដូងដែលមានសុខភាពល្អ អាចបូមឈាម៧៥៧០លីត្រ ឲ្យមានចរាចរពេញរាង្គកាយ តាមសរសៃឈាមដែលមានប្រវែង៩៦៥៦១គីឡូម៉ែត្រ ជារៀងរាល់ថ្ងៃ។ ជារៀងរាល់ថ្ងៃ បេះដូងមនុស្សបង្កើតថាមពលដែលល្មមនឹងឲ្យឡានមួយគ្រឿងបើកបាន ៣២គីឡូម៉ែត្រ ហើយបើគិតក្នុងរយៈពេលមួយជីវិតវិញ គឺអាចឲ្យឡាននោះបើកបានចម្ងាយ ដែលស្មើចម្ងាយពីផែនដីទៅស្ថានព្រះច័ន្ទពីរដង។ បេះដូងដែលមានខុសភាពល្អអាចធ្វើកិច្ចការដ៏អស្ចារ្យជាច្រើន។ ផ្ទុយទៅវិញ បើសិនជាបេះដូងរបស់យើងលែងដំណើរការ រូបកាយរបស់យើងទាំងមូលនឹងស្លាប់។
យើងក៏អាចនិយាយបានដូចគ្នា អំពី “បេះដូងខាងវិញ្ញាណ”។ ក្នុងភាសាខ្មែរ គេបានប្រើពាក្យបេះដូង សំដៅទៅលើ “ចិត្ត” របស់មនុស្ស។ ក្នុងព្រះគម្ពីរ ពាក្យ ចិត្ត ដំណាងឲ្យចំណុចកណ្តាលនៃអារម្មណ៍ ការគិត និងហេតុផលរបស់មនុស្សយើង។ ចិត្តជា “ទីបញ្ជាការកណ្តាល” នៃជីវិតយើង។
គឺដូចដែលមានសេចក្តីចែងថា “ចូររក្សាចិត្ត ដោយអស់ពីព្យាយាម ដ្បិតអស់ទាំងផលនៃជីវិត សុទ្ធតែចេញពីក្នុងចិត្តមក”(សុភាសិត ៤:២៣)។ ជាការពិតណាស់ យើងពិបាកនឹងអនុវត្តតាមព្រះរាជបញ្ចា ក្នុងបទគម្ពីរនេះ។ ក្នុងការរស់នៅ មានការបន្ទាន់ជាច្រើនដែលទាមទាពេលវេលា កម្លាំង និងចំណាប់អារម្មណ៍ពីយើង។ ប៉ុន្តែ យើងហាក់ដូចជាមិនបានគិតថា ការស្តាប់ព្រះបន្ទូលព្រះ និងការអនុវត្តតាមព្រះបន្ទូលព្រះអង្គជាការបន្ទាន់ឡើយ។ យើងប្រហែលជាមិនបានកត់សំគាល់ អំពីផលវិបាកនៃការមិនអើពើចំពោះកិច្ចការដ៏សំខាន់នេះឡើយ ប៉ុន្តែ យូរៗទៅ បញ្ហានេះអាចបណ្តាលឲ្យមានការគាំងបេះដូងខាងវិញ្ញាណ។
ខ្ញុំសូមអរព្រះគុណព្រះ…
តើនរណាជួយឲ្យមានជ័យជម្នះ?
លោកគ្រីស លែនហ្គិន(Chris Langan) មានកំរិតនៃបញ្ញាខ្ពស់ជាងលោកអាល់បឺត អាញស្ទាញ(Albert Eintein)។ លោកម៉ូសតាហ្វា អ៊ីសមេល(Moustafa Ismail)មានសាច់ដំដើមដៃទំហំ៧៨សង់ទីម៉ែត្រ ហើយអាចលើកទម្ងន់២៧២គីឡូក្រាម។ លោកប៊ីលហ្គេតមានទ្រព្យសម្បត្តិប្រហែលរាប់ពាន់លានដុល្លា។ អ្នកដែលមានសមត្ថភាពមិនធម្មតា ឬទ្រព្យសម្បត្តិដែលច្រើនសណ្ឋឹក អាចត្រូវអារក្សល្បួង ឲ្យមានមោទនៈភាពចំពោះខ្លួនឯងហួសហេតុពេក។ ប៉ុន្តែ យើងមិនចាំបាច់ត្រូវមានភាពឆ្លាតវ័យ មានកម្លាំង ឬទ្រព្យសម្បត្តិដ៏ច្រើនហួសប្រមាណ ដើម្បីឲ្យគេសរសើរយើង ដោយព្រោះជ័យជម្នះរបស់យើងនោះឡើយ។ ជ័យជម្នះទាំងអស់ ទោះតូចឬធំក្តី គឺសុទ្ធតែមានសំណួរមួយដូចគ្នាគឺ “តើនរណាជាអ្នកជួយឲ្យមានជ័យជម្នះ?”
ក្នុងអំឡុងពេលនៃការជំនុំជម្រះ ព្រះអម្ចាស់បានមានបន្ទូលមកកាន់ប្រជាជនអ៊ីស្រាអែល តាមរយៈលោកហោរាយេរេមាថា “កុំបីឲ្យអ្នកប្រាជ្ញអួតពីប្រាជ្ញារបស់ខ្លួនឡើយ ក៏កុំឲ្យមនុស្សខ្លាំងពូកែអួតពីកំឡាំងខ្លួន ឬអ្នកមាន អួតពីទ្រព្យសម្បត្តិរបស់ខ្លួនដែរ”(យេរេមា ៩:២៣) ផ្ទុយទៅវិញ “ឯអ្នកដែលអួត នោះត្រូវឲ្យអួតតែពីសេចក្តីនេះវិញ គឺថាខ្លួនមានយោបល់ ហើយក៏ស្គាល់ដល់ព្រះអង្គ”(ខ.២៤)។ ព្រះទ្រង់សព្វព្រះទ័យឲ្យរាស្រ្តរបស់ព្រះអង្គសរសើរព្រះអង្គ និងសរសើរភាពធំប្រសើររបស់ព្រះអង្គ លើសពីអ្វីៗទាំងអស់។
បើសិនជាយើងសរសើរបំប៉ោងខ្លួនឯង នោះយើងកំពុងតែភ្លេចហើយថា “គ្រប់ទាំងរបស់ដ៏ល្អ … និងអស់ទាំងអំណោយទានដ៏គ្រប់លក្ខណ៍ នោះសុទ្ធតែមកពីស្ថានលើ”(យ៉ាកុប ១:១៧)។ យកល្អយើងគួរតែថ្វាយសិរីល្អដល់ព្រះវិញ គឺមិនមែនគ្រាន់តែដើម្បីកុំឲ្យចិត្តយើងមានអំណួតប៉ុណ្ណោះឡើយ តែក៏ដោយសារព្រះអង្គសក្តិសមនឹងទទួលការសរសើរ។ ព្រះអង្គជាព្រះ ដែលបាន “ធ្វើការយ៉ាងធំ រកគិតមិនយល់ជាការយ៉ាងអស្ចារ្យឥតគណនា”(យ៉ូប ៥:៩)។-Jennifer Benson Schuldt
ទឹកភ្នែកនៃការដឹងគុណ
ពេលខ្ញុំនឹងភរិយារបស់ខ្ញុំ បានទៅចូលរួមពិធីលៀងព្រះអម្ចាស់ គេបានអញ្ជើញពួកជំនុំ ឲ្យឡើងទៅខាងមុខ ដើម្បីទទួលនំប៉័ង និងពែងទឹកទំពាំងបាយជូរ ពីគ្រូគង្វាល ឬពួកចាស់ទុំ។ ពួកគេបានប្រាប់ពួកជំនុំម្នាក់ៗ ដោយផ្ទាល់ អំពីការលះបង់ ដែលព្រះយេស៊ូវបានធ្វើសម្រាប់គេម្នាក់ៗ។ ពេលនោះ ខ្ញុំមានការប៉ះពាល់ចិត្តជាពិសេស នៅក្នុងការប្រារព្ធពិធីនេះ។ ប៉ុន្តែ ជាញឹកញាប់ យើងអាចប្រែជាមានអារម្មណ៍ថា គ្មានអ្វីប្លែក ចំពោះពិធីដ៏សំខាន់នេះ ដោយសារយើងគ្រាន់តែបានប្រារព្ធធ្វើជាទម្លាប់ទៅហើយ។ បន្ទាប់ពីយើងបានត្រឡប់មកកន្លែងអង្គុយវិញហើយ ខ្ញុំក៏បានមើលអ្នកដទៃដើរយឺតៗទៅខាងមុខវេទិការ យ៉ាងស្ងាត់ស្ងៀម។ គួរឲ្យកត់សំគាល់ណាស់ ដែលមានមនុស្សជាច្រើនមានទឹកភ្នែករលីងរលោង។ សម្រាប់ខ្ញុំ និងសម្រាប់អ្នកដទៃទៀត ដែលខ្ញុំបានជជែកជាមួយនៅពេលក្រោយមក ទឹកភ្នែកនោះជាទឹកភ្នែកនៃការដឹងគុណ។
យើងអាចរកឃើញមូលហេតុនៃទឹកភ្នែកនៃការដឹងគុណ នៅក្នុងមូលហេតុនៃការប្រារព្ធធ្វើពីធីលៀងព្រះអម្ចាស់។ សាវ័កប៉ុលបានបង្រៀនពួកជំនុំ នៅក្រុងកូរិនថូស អំពីអត្ថន័យនៃពិធីលៀងព្រះអម្ចាស់ ហើយក៏បាននិយាយសង្កត់ធ្ងន់ ដោយប្រើពាក្យដ៏មានអំណាចថា “ដ្បិតរាល់វេលាណា ដែលអ្នករាល់គ្នាបរិភោគនំបុ័ងនេះ ហើយផឹកពីពែងនេះ នោះឈ្មោះថាសំដែងពីសេចក្តីសុគតរបស់ផងព្រះអម្ចាស់ ដរាបដល់ទ្រង់យាងមក”(១កូរិនថូស ១១:២៦)។ ធាតុផ្សំនៃពិធីលៀងព្រះអម្ចាស់ បាននាំឲ្យយើងគិតអំពីឈើឆ្កាង និងការដែលព្រះគ្រីស្ទលះបង់ ជួសយើងរាល់គ្នា ដូចនេះ ពិធីលៀងព្រះអម្ចាស់និយាយអំពីព្រះគ្រីស្ទ គឺមិនគ្រាន់តែជាពិធីបុណ្យរបស់គ្រីស្ទបរិស័ទប៉ុណ្ណោះទេ។ គឺនិយាយអំពីសេចក្តីស្រឡាញ់ ការលះបង់ និងឈើឆ្កាងរបស់ព្រះអង្គ ដែលសុទ្ធតែដើម្បីយើងរាល់គ្នា។
យើងមិនអាចរកពាក្យនឹងថ្លែងឲ្យបានគ្រប់គ្រាន់ អំពីព្រះគុណដ៏អស្ចារ្យនៃការលះបង់របស់ព្រះគ្រីស្ទ! ជួនកាល ទឹកភ្នែកនៃការដឹងគុណ អាចថ្លាថ្លែងអំពីសេចក្តីអ្វី ដែលពាក្យមិនអាចរៀបរាប់ឲ្យបានពេញលេញ។-Bill…
ព្រះអង្គបានកែប្រែជីវិតទូលបង្គំ
លោកស្ទីវ ចបស៍(Steve Jobs) ដែលជាអ្នកត្រួសត្រាយផ្នែកវិទ្យាសាស្រ្តកំព្យូទ័រ បានលាចាកលោកក្នុងឆ្នាំ២០១១។ ពេលនោះ មានមនុស្សជាងមួយលាននាក់ នៅទូទាំងពិភពលោកបានបង្ហោះសារនៅលើប្រព័ន្ធអ៊ីនធឺណែត ដើម្បីបង្ហាញនូវការដឹងគុណចំពោះគាត់។ សារដែលគេនិយមបង្ហោះជាងគេនោះ មានខ្លឹមសារដែលរៀបរាប់អំពីការដែលលោកចបស៍ បានកែប្រែជីវិតរបស់ពួកគេ។ ពួកគេនិយាយថា ការរស់នៅរបស់ពួកគេមានការផ្លាស់ប្តូរ ដោយសារគំនិតកែឆ្នៃដ៏ប៉ិនប្រសប់របស់គាត់ ហើយពួកគេចង់បង្ហាញនូវការសរសើរ និងទុក្ខសោក ចំពោះគាត់។ ក្នុងនោះ មានអ្នកខ្លះបានបង្ហោះរូបភាព ដែលមានអក្សរឡាតាំងធំៗ នៅលើកញ្ចក់ឧបករណ៍ធែបលែតមួយគ្រឿងដែលសរសេរថា អាយស៊ែត(iSad) ដែលមានន័យថា ខ្ញុំមានទុក្ខ។
ការដឹងគុណបាននាំឲ្យមនុស្សបង្ហាញចេញ នូវអារម្មណ៍របស់ខ្លួន គឺដូចដែលបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ជំពូក១០៧ បានរៀបរាប់ថា “គួរឲ្យពួកអ្នកដែលព្រះយេហូវ៉ាបានប្រោសលោះ បានថាដូច្នេះដែរ គឺអស់អ្នកដែលទ្រង់បានលោះ ឲ្យរួចពីកណ្តាប់ដៃនៃពួកខ្មាំងសត្រូវនោះ”(ខ.២)។ ខ្លឹមសារនៃទំនុកដំកើងនេះ និយាយអំពីអ្នកដែលកំពុងមានបញ្ហាធ្ងន់ធ្ងរ ដែលព្រះអម្ចាស់បានរំដោះ ឲ្យមានសេរីភាព។ អ្នកខ្លះគ្មានផ្ទះសម្បែង ហើយខ្លះមានការខ្វះខាត(ខ.៤-៥) ហើយខ្លះបានបះបោរទាស់នឹងព្រះបន្ទូលព្រះ(ខ.១០-១១) អ្នកខ្លះទៀតកំពុងទាល់ច្រក បានជាគេស្រែកដង្ហើយឲ្យព្រះអង្គជួយ(ខ.២៦-២៧)។ ព្រះអង្គក៏បានសង្រ្គោះពួកគេទាំងអស់គ្នា។ “ឱសូមឲ្យមនុស្សទាំងឡាយសរសើរដល់ព្រះយេហូវ៉ា ដោយព្រោះសេចក្តីសប្បុរសរបស់ទ្រង់ ហើយដោយព្រោះអស់ទាំងការអស្ចារ្យ ដែលទ្រង់បានប្រោសដល់មនុស្សជាតិ”(ខ.៨,១៥,២១,៣១)។
សូមពិចារណាអំពីភាពអស្ចារ្យនៃក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះ និងអំពីព្រះគុណរបស់ព្រះអង្គ ក្នុងការចាត់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ឲ្យមកសុគតជួសយើង ហើយបានមានព្រះជន្មឡើងវិញ ហើយសូមយើងគិតអំពីការដែលព្រះអង្គបានរំដោះយើង ព្រោះការគិតអំពីការទាំងអស់នេះ នាំឲ្យយើងដឹងគុណព្រះអង្គ ហើយយើងនឹងមិនអាចឈប់សរសើរដំកើងព្រះអង្គឡើយ ហើយយើងចង់តែនិយាយប្រាប់អ្នកដទៃ អំពីការដែលព្រះអង្គបានកែប្រែជីវិតយើង!-David McCasland
ដើមឈើសម្រាប់សម្រាក
មានដើមឈើមួយ ដើមនៅក្នុងចំការពោត ដែលនៅទល់មុខការិយាល័យរបស់ខ្ញុំ។ គេបានកាប់ដើមឈើអស់ជាច្រើនហិចតា ដើម្បីឲ្យកសិកអាចដំាពោត នៅលើផ្ទៃដីនោះ។ ដូចនេះ ខ្ញុំក៏បានឆ្ងល់ថា ហេតុអ្វីបានជាគេទុកដើមឈើមួយដើមនោះ ឲ្យបន្តលូតលាស់ បែកមែកសាខាដូចនេះ។ ក្រោយមក ខ្ញុំក៏បានដឹងអំពីមូលហេតុ។ តាំងពីយូរមកហើយ កសិករមានប្រពៃណីទុកដើមឈើមួយដើម ឲ្យបន្តដុះនៅក្នុងចំការពោធ ឬវាលស្រែ សម្រាប់ឲ្យពួកគេចូលជ្រកម្លប់ ជាមួយសត្វពាហនៈរបស់ខ្លួន ពេលមានថ្ងៃក្តៅខ្លាំង ក្នុងរដូវក្តៅ។
មានពេលខ្លះ យើងអាចឆ្លងផុតបញ្ហាអ្វីមួយ ដោយមិនដឹងថា ហេតុអ្វីបានជាមានតែយើងដែលអាចឆ្លងផុត។ មានទាហានត្រឡប់មកពីធ្វើសឹកសង្រ្គាមវិញ ហើយមានអ្នកជម្ងឺបានរួចជីវិតពីជម្ងឺដ៏កាចសាហាវ ដោយមិនដឹងថា ហេតុអ្វីបានជាពួកគេអាចឆ្លងផុត តែអ្នកដទៃទៀតមិនអាចរួចជីវិត។
បទគម្ពីរសញ្ញាចាស់បានចែង អំពីសំណល់នៃជនជាតិអ៊ីស្រាអែល ដែលព្រះបានទុកជីវិត ពេលដែលប្រជាជាតិមួយនេះ ត្រូវសាសន៍ដទៃនិរទេស។ ពួកសំណល់នៃជនជាតិអ៊ីស្រាអែលបានរក្សាក្រឹត្យវិន័យរបស់ព្រះ ហើយក្រោយមក ក៏បានសាងសង់ព្រះវិហារឡើងវិញ(អែសរ៉ា ៩:៩)។ សាវ័កប៉ុលបានមានប្រសាសន៍ថា គាត់ជាផ្នែកមួយនៃសំណល់នៃរាស្រ្តរបស់ព្រះ (រ៉ូម ១១:១,៥)។ ព្រះបានទុកឲ្យគាត់រស់នៅ ដើម្បីធ្វើជាអ្នកនាំដំណឹងល្អ ទៅផ្សាយដល់សាសន៍ដទៃ(ខ.១៣)។
បើសិនជាយើងកំពុងតែឈនៅកន្លែង ដែលអ្នកដទៃបានដួលអស់ នោះយើងត្រូវលើកដៃឡើងឈោងទៅរកនគរស្ថានសួគ៌ ដោយការសរសើរ ហើយលាតសន្ធឹងដៃយើងធ្វើជាម្លប់ ដល់អ្នកដែលនឿយព្រួយខាងវិញ្ញាណ។ ព្រះអម្ចាស់ជួយឲ្យយើងអាចធ្វើជាដើមឈើ សម្រាប់ឲ្យអ្នកដទៃចូលមកសម្រាកក្នុងព្រះអង្គ។-Julie Ackerman Link